هزار بار چهره ات را دیدم ولی فقط دیدم، دستم به تو نمی رسید و تو آن بالا
چه اشتیاقی بود میان چشمهای من و تو
هزار بار سرم را آنقدر بالا گرفتم تا تو را در آن بالا ببینم و تو هزار بار پایین را نگاه کردی تا من را ببینی
هزار لحظه در آرزوی در آغوش گرفتن تو سوختم و به امید این لحظه همه مرارتها را تحمل کردم
چقدر فاصله مان کم بود ولی رسیدن به تو دشوار
چقدر غریبانه گریستم از دوری تو، حال آنکه تو در روبرویم بودی ولی دست نیافتنی!
ولی امشب ، دیگر صبر و قراری نمانده! دیگر تحمل این فراق ممکن نیست
امشب  از فراق تو چنان ناله از دل سر داده ام که قرار از عالمیان ربوده ام
امشب تنها در کنار تو آرام خواهم گرفت، تا بیائی و مرا با خود ببری از میان این نامردمان...
نشسته ام اینجا کنار این خرابه تاریک و غم فزا
این بی خردان و  نامردان عالم برایم غذا آورده اند!
ولی من تو را میخواهم و بس
ولی نه این تشت بوی غذا نمیدهد
از زیر این پارچه بوی تو می آید
باورم نمی شود! آمده ای، مگر میشود؟ با سر آمده ای
یادت هست هزار لحظه من تو را از آن پایین نگاه میکردم؟
و حالا تو روی دامان منی!
طاقت نیاورده ای صدای ناله های مرا، باورم نمیشود که آمده ای
آمده ای و با آمدنت تمام رنجها و غم ها را از این جان خسته برده ای
آمده ای و با آمدنت مرا امید زندگی بخشیده ای
ولی زندگی برای من فقط در کنار توست که معنی پیدا میکند
بعد از این وصال حتی لحظه ای دوریت را نمی خواهم
می خواهم همیشه با تو بمانم
می خواهم همیشه با تو بمانم

آمده ای و با آمدنت...